غزل ظهور
| نـشسته ام بـه گذرگاه ناگهانى سرخ | در انـتظار خـطر، زيـر آسمانى سرخ | |
| نـشسته ام كـه بچيـنم عبور توفان را | زجـاده هـاى اسـاطيرى زمانى سرخ | |
| بـر آن سـرم كه بخوانم نمازى از آتش | اگر كـه شعله بگويد، شبى اذانى سرخ | |
| تـمام هـستى من، دفترى غزل – آتش | وسـهم مـن ز تمام جهان، زبانى سرخ | |
| خـدا كند دل من در صف خطر باشى | شـبى كه واقعه مى گيرد، امتحانى سرخ | |
| در انـتهاى حـماسى تـرين شب تاريخ | ظـهور مـى كند آن مرد آسماني، سرخ | |
| به قاف خوف وخطر، تا ظهور آن موعود | خـدا كـند دل من، منتظر بمانى سرخ |
