همه هست آرزويم
| هـمه هـست آرزويـم كه ببينم از تو رويى | چه زيـان تو را كه من هم برسم به آرزويى؟! | |
| بـه كـسى جـمال خود را ننمودهيى وبينم | هـمه جا به هر زبانى، بود از تو گفت وگويى! | |
| غـم ودرد ورنـج ومـحنت همه مستعد قتلم | تـو بِـبُر سر از تنِ من، بِبَر از ميانه، گويى! | |
| بـه ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويم | شـدهام ز نـاله، نالى، شدهام ز مويه، مويى | |
| همه خوشدل اين كه مطرب بزند به تار، چنگى | مـن از آن خوشم كه چنگى بزنم به تار مويى! | |
| چه شود كه راه يابد سوى آب، تشنه كامى؟ | چه شـود كه كام جويد ز لب تو، كامجويى؟ | |
| شود اين كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت! | من خشك لب هم آخر ز تو تَر كنم گلويى؟! | |
| بشكست اگر دل من، به فداى چشم مستت! | سـر خُـمّ مـى سلامت، شكند اگر سبويى | |
| هـمه مـوسم تـفرّج، به چمن روند وصحرا | تـو قـدم به چشم من نه، بنشين كنار جويى! | |
| نـه بـه باغ ره دهندم، كه گلى به كام بويم | نـه دمـاغ اين كه از گل شنوم به كام، بويى | |
| ز چه شيخ پاكدامن، سوى مسجدم بخواند؟! | رخ شـيخ وسجدهگاهى، سر ما وخاك كويى | |
| بـنموده تـيره روزم، سـتم سـياه چشمى | بـنموده مـو سپيـدم، صـنم سپيـدرويى! | |
| نـظرى بـه سوىِ (رضوانىِ) دردمند مسكين | كـه به جز درت، اميدش نبود به هيچ سويى |
