پيداترى ز خورشيد، اى ماه بى نشانم
تا از تو مى سرايم، گل مى شود دهانم
معناى آدميت، فهم شکفتن توست
ارديبهشت محزون! حواى مهربانم
فواره خروشى، اى آه سرمه اى رنگ!
با روزه سکوتت، آتش مزن به جانم
با ابرها بگوييد، دست مرا بگيرند
از دودمان آهم، ماندن نمى توانم
بيرون شو اى همايون، از پشت پرده…