هزار راه دلم
| بـتى که راز جـمالش هـنوز سـر بسته ست | بـه غـارت دل سـوداييان کمـر بسته ست | |
| عـبير مـهر بـه يـلداى طـره پيچيده ست | مـيان لـطف، بـه طول کرشمه بر بسته ست | |
| زهـى تـموج نـورى که بـى غـبار صدف | مـيان مـوج خـطر، نـطفه گهر بسته ست | |
| بـيا که مـردمک چشـم عـاشقان همه شب | مـيان بـه سـلسله اشک، تا سحر بسته ست | |
| بــه پاى بــوس جـمالت نگاه مـنتظران | زبـرگ بـرگ شـقايق، پل نظر بسته است | |
| امـيـد روشـن مـستضعفان خـاک تـويى | اگر چه گرد خودى، چشم خود نگر بسته ست | |
| مـتـاب روى ز شـبگيـر اشک بـى تـابم | که آه سـوخته، مـيثاق بـا اثـر بسته ست | |
| بـه يـازده خـم مى گر چه دست ما نرسيد | بـده پيـاله که يک خم هنوز سر بسته ست | |
| زمـيـنه سـاز ظـهورند، شـاهدان شـهيد | اگر چه هـجرتشان داغ بـر جگر بسته ست | |
| کرامـتى که زخـون شـهيد مـى جـوشد | هـزار دسـت دعـا را زپشت سربسته ست | |
| قـسم بـه اوج، که پرواز سرخ خواهم کرد | در ايـن مـيانه مرا گر چه بال وپر بسته ست | |
| چنـان وزيـده بـه روحـم نـسيم ديدارت | که گوش مـنتظرم چشـم از خبر بسته ست | |
| در ايـن رسـالت خونين، بخوان حديث بلوغ | که چشـم وگوش حريفان همسفر، بسته ست | |
| رواسـت سـر بـه بـيابان نـهند مـنتظران | که بـاغ وصـل ترا عمر رفت ودر بسته ست |
