اى دل، بـه کوى او ز که پرسم که يار کو |
|
در بـاغ پر شکوفـه، که پرسـد بهار کو |
نـقش ونگار کعبه نه مقصود شوق ماست |
|
نـقـشى بـلندتر زده ايـم، آن نگار کو |
جـانا، تو اى عشق خموشانه خوش تراست |
|
آن آشـنـاى ره که بــود پرده دار کو |
مـاندم درين نشيب وشب آمد، خداى را |
|
آن راهـبر کجـا شـد وآن راهـوار کو |
اى بس ستم که بر سر ما رفت وکس نگفت |
|
آن پيک ره شـنـاس حکايـت گزار کو |
چنگى بـه دل نـمى زنـد امشب سرود ما |
|
آن خـوش ترانه چنگى شب زنده دار کو |
ذوق نـشاط را مـى وسـاقى بـهانه بود |
|
افـسوس، آن جـوانى شـادى گسار کو |
يک شـب چراغ روى تو روشن شود، ولى |
|
چشـمـى کنــار پنـجره انـتظار کو |
خـون هـزار سـرو دلاور به خاک ريخت |
|
اى سـايه! هـاى هـاى لـب جويبار کو |