بـى تـو اى جان جهان، جان وجهانى گو مباش |
|
چون رخ جـانانه نـتوان ديـد جانى گو مباش |
هـمنشين جـان مـن مهر جهان افروز توست |
|
گر ز جـان مـهر تـو برخيزد جهانى گو مباش |
يک دم وصـلت ز عمر جاودانم خوش تر است |
|
بـى وصـال دوسـت عمر جاودانى گو مباش |
در هـواى گلـشن او پر گشـا اى مرغ جان |
|
طـاير خـلد آشـيانى خـاکدانى گو مـباش |
در خـراب آبـاد دنـيا نامه اى بى ننگ نيست |
|
از مـن خـلوت نـشين نام ونشانى گو مباش |
چون که مـن از پا فـتادم دسـتگيرى گو مخيز |
|
چون که مـن از سـر گذشتم آستانى گو مباش |
گر پس از من در دلت سوز سخن گيرد چه سود |
|
مـن چو خـاموشى گرفـتم ترجمانى گو مباش |
سايه چون مرغ خزانت بى پناهى خوش تر است |
|
چتـر گل چون نـيست برسر سايبانى گو مباش |