تو يک غروب غم انگيز مى رسى از راه
که مى برند مرا روى شانه هاى سياه
صداى گريه بلند است وجلمه هايى هم
شبيهِ تسليت وغصه وغمى جانکاه
به گوش يخزده ام مى رسد، وفريادى
شبيهِ حرمتِ اين لااله الا الله!
وَچشم هام، که چشم انتظا تو هستند!
(اگر چه منجمدند ونمى کنند نگاه)
وَبغض مى کُند آن جا جنازه…